W stolicy Węgier – Budapeszcie na starej kamienicy pojawił się mural z dwoma rozłożystymi dębami. Został on namalowany na zlecenie Instytutu Polskiego na Węgrzech z okazji 75. rocznicy jego powstania. W korzeniach drzew umieszczono napis w wersji węgierskiej i polskiej: „Węgry i Polska to dwa wiekuiste dęby, każdy z nich wystrzelił pniem osobnym i odrębnym, ale ich korzenie, szeroko rozłożone pod powierzchnią ziemi, i splątały się, i zrastały niewidocznie. Stąd byt i czerstwość jednego jest drugiemu warunkiem życia i zdrowia” (Stanisław Worcell).

Pierwsza umowa o współpracy kulturalnej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską została zawarta w 1934 r. Oficjalne otwarcie Instytutu Polskiego w Budapeszcie miało miejsce w maju 1939 r. Był to drugi ośrodek na świecie promujący polską kulturę za granicą. Dzięki postawie władz węgierskich Instytut Polski nie przestał funkcjonować w czasie II wojny światowej. Do 1944 r. gościł wielu przedstawicieli emigracji polskiej, a jego pracownicy angażowali się w pomoc polskim żołnierzom i cywilom internowanym na Węgrzech po klęsce wrześniowej 1939 r. Węgry udzieliły gościny 100 tys. polskich uchodźców. W „Bibliotece Polskiej” publikowano polską literaturę. Instytut redagował podręczniki do nauki języka polskiego, czasopismo „Rocznik Polski”, prowadził działalność wydawniczą oraz Wyższe Studium dla Uchodźców.

Instytut ma swoją siedzibę w centrum Pesztu, na skrzyżowaniu alei Andrássy’ego i ulicy Nagymező. Jest jednym z 25 instytutów polskich na świecie. Podlega MSZ. Posiada Galerię „Platan”, w której prezentowana jest polska sztuka nowoczesna, oraz piwnicę pod galerią „Latarka”, udostępnianą młodym artystom węgierskim i polskim. W bibliotece Instytutu Polskiego znajduje się 7 tys. książek. W kursach języka polskiego uczestniczy 120 słuchaczy w semestrze.