Zadziwiłby się hrabia Stanisław Tarnowski, gdyby przyjechał teraz do Ireny. Czas tutaj zrobił wiele, wiele zdziała tu Opatrzność, która przez swoje siostry ze Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej pozmieniała miejsce, krajobraz, twarze. Sosny pachną tutaj tak samo jak za czasów hrabiego Tarnowskiego, który swoją letnią rezydencję pobudował w lasach koło Zaklikowa. Irena po grecku oznacza „pokój” i pokoju, spokoju zaznać można tutaj bardzo wiele. Sosny szumiące dookoła mogłyby opowiadać historię tego miejsca: historię dziwną, ciekawą. Dawny właściciel rozległych lasów, stawów rybnych i pól - hrabia Henryk Łubieński - w lasach nad rzeczką Sanną rozpoczął budowę pudliniarni, czyli wielkiego pieca do topienia i walcowania żelaza oraz stali. W latach 70. XIX wieku produkowano w Irenie narzędzia rolnicze, drut, wyroby walcowane, jak również żyrandole, które do dziś zdobią wiele kościołów, m.in. kościół parafialny w Zaklikowie. Całej osadzie fabrycznej hrabia Łubieński dał nazwę „Irena” na cześć swej żony, która nosiła to imię. Jednak lata świetności huty i zakładów fabrycznych nie były długie. W roku 1883 wybuchł pożar, który spowodował duże zniszczenia. Według przekazu ustnego, hrabia zbankrutował, sprzedał hutę i fabryczkę Żydom, łącznie z dobrami (lasem, stawami i rolą uprawną). Ci rozebrali piece i razem z urządzeniami fabryki sprzedali do Ostrowca. Całą zaś posiadłość ziemską nabył hrabia Tarnowski, wielki miłośnik przyrody.
Dom Pomocy Społecznej w Irenie funkcjonuje od 31 marca 1957 r. Mieści się w letniskowym pałacyku hrabiego Stefana Tarnowskiego. Po wojnie w pałacu zorganizowano szkołę. W chwili, gdy Wydział Oświaty przekazał pałac z przylegającymi zabudowaniami, ogrodem i parkiem Zarządowi Głównemu „Caritas” w Warszawie, kompleks zabudowań bliski był ruinie. Przeznaczono więc pokaźne sumy pieniężne na remont budynków przyszłemu zakładowi dla rekonwalescentek po przebytych chorobach psychicznych. Taki bowiem w pierwotnych zamiarach miał być charakter zakładu. Przejęcia obiektu dokonał Oddział Wojewódzki „Caritas” w Lublinie 5 maja 1955 r. W roku 1956, podczas gdy Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych z siedzibą w Kraśniku dokonywało restauracji budynków przeznaczonych na zakład, dyrektor Ośrodka Wojewódzkiego „Caritas” w Lublinie zwrócił się do przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej Matki Moniki Skrzyszowskiej z prośbą o objęcie przez siostry zakładu. Zarząd zgromadzenia po uprzednim uzgodnieniu z bp. Piotrem Kałwą, ordynariuszem lubelskim, dał odpowiedź pozytywną.
W marcu 1957 r. przybyły cztery siostry, które podjęły pracę. 31 marca 1957 r. nastąpiło uroczyste poświęcenie i otwarcie Zakładu Specjalnego „Caritas” dla Dorosłych. Zakład przeznaczony był na pięćdziesiąt miejsc dla chorych oraz siedemnaście osób personelu. Do zakładu napływały pierwsze pensjonariuszki z różnych zakładów leczniczych, domów opieki oraz domów rodzinnych. Z biegiem lat i na skutek rosnących potrzeb podjęto rozbudowę zakładu i zwiększono liczbę miejsc dla mieszkańców do 80 osób.
Dom Pomocy Społecznej w Irenie jest przeznaczony dla kobiet psychicznie chorych. Jest placówką stacjonarną, zapewniającą całodobową opiekę medyczną i pielęgnacyjną oraz rehabilitacyjną i terapeutyczną. Nad stanem zdrowia mieszkanek czuwa lekarz dr neurolog, psychiatra Grzegorz Kopacz, lekarz internista Jerzy Ciesielski i kwalifikowana kadra.
Kamienie i cegła układają się w gmachy, ale sercem Ireny są Siostry Opatrznościanki. To one troszczą się o wyposażenie zakładu, którego nie powstydzą się poważne szpitale. To one - niczym kanał Opatrzności - przepuszczają na pensjonariuszki dobroć i serdeczną troskę. Uśmiech s. Hanny ważniejszy niż terapia, a dobre dłonie s. Marinoel sprawiają, że zastrzyki nie bolą. Nikt nie gotuje tak jak s. Dawida i pewnie nikt nie wie, czemu siostra dyrektor Zofia Ligoria marszczy czasami czoło w trosce o jutro. Siostra przełożona Imelda nie ma w sobie nic z władzy, przed którą czasami ogarnia strach. Ks. Jerzy Sokołowski, który spełnia tutaj funkcję kapelana, może potwierdzić, że Opatrzność Boża nigdy nie zostawia człowieka samego: dlatego pewnie nawet i krzyż choroby, tej najtrudniejszej pewnie, łamiącej ludzką psychikę, nie jest taki ciężki do dźwigania. Dobre dłonie sióstr i ich gorące serca potrafią pomóc go nieść: tak już robią przez 50 lat tutaj w Irenie, no i wcale nie mają zamiaru powiedzieć „dość”, bo Opatrzność dodaje im sił!