Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim” - pisze św. Paweł do Tesaloniczan. Mimo wyjaśnień Apostoła, przy uroczystości pożegnania zmarłego przed „żywymi i pozostawionymi na przyjście Pana”, często staje szereg pytań o przeznaczenie człowieka. Benedykt XVI, w rozważaniach przed modlitwą Anioł Pański 6 listopada mówił, iż „tenże św. Paweł przypomina chrześcijanom Efezu, że przed przyjęciem Dobrej Nowiny «nie mieli nadziei ani Boga na tym świecie» (Ef 2, 12)”. Ożywieni taką płynącą z wiary nadzieją na życie wieczne dla śp. ks. Tadeusza Mioduszewskiego, kanonika honorowego Kapituły Zamojskiej, rodzina, siostry zakonne, przedstawiciele Bractwa św. Józefa, parafianie z jego byłych miejsc posługi, modlili się w czasie Mszy św. sprawowanej przez ok. 40 kapłanów. Uroczystościom pogrzebowym w dniu 3 listopada w parafii św. Barbary w Łęcznej przewodniczył bp Józef Wróbel. Słowo Boże wygłosił ks. prał. Karol Serkis.
- W duchu dni Wszystkich Świętych i Święta Zmarłych przeżywamy tę uroczystość żałobną. Chcemy podziękować nie tylko za ten piękny dar kapłaństwa, ale za wszystkie łaski, które stały się udziałem Kościoła przez apostolską działalność i pasterskie posługi Zmarłego - mówił ks. Biskup. Wielu ludzi ma przed oczyma sylwetkę zmarłego Kapłana oraz życzliwość, którą wnosił w życie parafii św. Barbary, gdzie angażował się w posługę spowiedzi i Legion Maryi. Przyjął posługę kierownika duchowego tej wspólnoty. Umiał odnaleźć się we wszystkich środowiskach, mając doświadczenia wiejskiego proboszcza, rektora kościoła w oddalonym od zgiełku świata miejscu oraz miejskiego rezydenta - emeryta i mieszkańca Domu Księży Emerytów w Lublinie. Był odpowiedzialnym gospodarzem, troszczącym się duszpasterzem i cierpliwym pacjentem. W tym ostatnim zadaniu życiowym wykazał się tak dużym zdyscyplinowaniem, iż w ostatnich miesiącach, zregenerowawszy siły pod okiem Sióstr Uczennic Boskiego Mistrza w Lublinie, rozpoczął samodzielne spacery i znów uczestniczył w nabożeństwach, jak wspominał ks. prał. Serkis. W życiu pomagał mu uśmiech i poczucie humoru.

Kapłan według Serca Bożego

Ks. kan. Tadeusz Mioduszewski urodził się 28 października 1923 r. w Siedlcach, a święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1950 r. w Lublinie. Abp senior Bolesław Pylak, podczas nabożeństwa żałobnego wspominał o radości z każdego nowego księdza w tamtych czasach, kiedy niedawny koniec wojny umożliwił święcenia i odrodzenie szeregów wymordowanych kapłanów. Do tych „potrzebnych” zaliczał się ks. Tadeusz, który wówczas został duchownym. W czasach, kiedy mniej życzliwie patrzy się na kapłanów, również warto uświadomić sobie, że służą oni najważniejszej sprawie - przekazywania wiary w Boga. Jej także służył całe życie śp. ks. Tadeusz. - Wielu z nas zapamięta twoje kazania, w których jak dziadek wnukom tłumaczyłeś w prosty sposób Ewangelię - dziękował parafianin, S. Olszewski z Rady Parafialnej. Inni, nie zważając na odległości, które musieli pokonać, na pogrzebie powiedzieli po prostu: „Oto jestem”. Wspólnoty parafialne: Polichna, Wysokie, Puławy, Kijany, Markuszów, Janów Lubelski, Brzeźnica Książęca i Momoty - to miejsca, których historię współtworzył śp. ks. Tadeusz. Jednak 3 listopada, w wieku 88 lat, po 61 latach kapłaństwa, spoczął na cmentarzu obok kościoła pw. św. Barbary w Łęcznej, w miejscowości, „gdzie nawiązał piękne relacje kapłańskie i siostrzane”, z którą był tak niezwykle związany, iż wyraził wolę pozostania tam na wieczny spoczynek. Przez 5 lat była to ostatnia parafia jego posługi. „9 X 2005 - na parafialnej scenie benefis ks. Tadeusza Mioduszewskiego. Ksiądz senior obchodził w tym roku 55. rocznicę święceń kapłańskich” - mówi kronika parafialna. Ludzie mówili o nim wówczas „ksiądz na dwie piątki”. Jako rezydent i emeryt przebywał wśród nich od 2003 r. Od czerwca 2008 r. mieszkał w Domu Księży Emerytów w Lublinie. Zmarł 30 października 2011 r.
- Jeszcze kilka dni temu razem z nami modlił się w kaplicy. Obchodził imieniny. Wzywał swojego patrona św. Tadeusza. W niedzielę Bóg wezwał go do siebie. Kiedy jego znajoma pytała, jak ks. Tadeusz się czuje (…), było mi przyjemnie, że ta osoba potrafiła dużo dobrego powiedzieć o jego człowieczeństwie, jego życzliwości, jego trosce o innych - wspominał ks. prał. Karol Serkis. Dobre słowa zostawili też ks. kan. Andrzej Lupa, proboszcz parafii pw. św. Barbary, ks. kan. Krzysztof Marszałek z Brzeźnicy Książęcej, który podkreślił gorliwość skromnego ks. Tadeusza - „dobrego pasterza”, ks. kan. Tadeusz Domżał, dyrektor Domu Księży Emerytów w Lublinie, który wspominał czas pobytu, ostatnią wizytę w szpitalu i ostatnią Mszę św. imieninową śp. ks. Tadeusza, a także ks. kan. Janusz Rzeźnik, przedstawiciel kapłanów dekanatu łęczyńskiego, Anna Ośko z Legionu Maryi oraz Legion z parafii św. Barbary, którego członkowie poprowadzili modlitwę różańcową. Życiu śp. ks. Tadeusza przyświecały słowa wypowiadane często przez nowo wyświęconych, pełnych gorliwości księży: „nie chcemy być kapłanami połowicznymi, ale kapłanami według Serca Bożego, kapłanami na wzór św. Pawła Apostoła”.