Zauważył, że pierwszą przesłanką i zasadą tej teologii jest fakt, iż „prezbiter to ktoś powołany przez Boga”. Inicjatywa jest zawsze po stronie Boga, „który wybiera uczniów, aby byli z nim i który następnie ustanawia apostołów do określonej misji”.

- Zawsze zdrowym jest powrót duchowy do źródeł naszego powołania, ponowne doświadczenie początków naszej drogi pójścia za Chrystusem, ponawianie każdego dnia pierwszego „tak”, aby nigdy nie zapomnieć, kto nas chciał mieć przy sobie – podkreślił kard. Parolin.

Kapłan bowiem „jest i zawsze pozostanie uczniem, który codziennie uczy się wchodzić w tajemnice królestwa Bożego, żyjąc w głębokiej relacji z Jezusem”. – Powinniśmy z pokorą pielęgnować wewnętrzne przekonanie, że tak jak „tylko w tajemnicy Słowa Wcielonego tajemnica człowieka znajduje prawdziwe światło”, tak tylko w słuchaniu Słowa Chrystusa, zawartego w Piśmie Świętym i zapośredniczonego przez naukę i życie Kościoła na przestrzeni wieków, możemy zrozumieć, a następnie żyć darem i tajemnicą naszego kapłaństwa – przekonywał włoski purpurat, dodając, że Chrystus musi stanowić centrum życia prezbitera.

Za papieżem Franciszkiem wskazał, że słowo głoszone przez kapłana „czerpie jasność myśli i siłę przekonywania ze źródła Słowa Boga żywego, w rozważanej i przemodlonej Ewangelii (…), sprawowanej w gestach sakramentalnych nigdy nie sprowadzonych do czystego obrzędu”.

– Jest to zatem zawsze słowo „drugie”, które następuje po słowie Bożym, przechodzi przez pośrednictwo Kościoła i zanim zostanie wypowiedziane, zamieszkuje w duszy sługi Bożego, który je czytał, przyswaja je na modlitwie i dzieli się nim z braćmi – tłumaczył sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. Przestrzegł – za św. Pawłem – by z ust kapłana nie wychodziły żadne słowa szkodliwe, a jedynie budujące, które wyświadczają dobro słuchającym.

Jednocześnie kardynał stwierdził, że kapłan nie ma wyboru między byciem z Jezusem i byciem z braćmi. Zawsze z Jezusem, „choć zdaje sobie sprawę z podstawowego wymiaru swej tożsamości: życia z braćmi, charakteryzującego szczególnie kapłana diecezjalnego, co Sobór Watykański II nazwał «miłością pasterską»”. Dlatego, jak uczy Franciszek, musi poszerzać horyzont swej posługi, aby dotrzeć do każdego, kogo Bóg chce objąć swoją miłością.

Na zakończenie kaznodzieja prosił Maryję, by towarzyszyła swą macierzyńską miłością każdemu kapłanowi wybranemu przez Boga, aby nadal, pomimo swej słabości, mógł być „narzędziem odkupienia dla siebie i braci”.